Kruikverhoor Joris Bengevoord

Iets nieuws in de stad van de kruikezeikers

Maandag 18 maart om 11:00 uur, 2 dagen voor de Provinciale Statenverkiezingen, ging hier de eerste aflevering van Kruikverhoor in ‘premiere’. Opdat u maar gewaarschuwd bent! Een poos geleden startte Gilaworks de website www.deburgemeestervantilburg.nl.  Allereerst deed de site dienst als de officiële campagne site voor een niet bij name te noemen burgemeesterskandidaat voor Tilburg. Daarna maakten JACE van de Ven, Frank van Pamelen en Tom Pijnenburg enkele interviews met de inmiddels nieuw aangestelde burgemeester van Tilburg; Theo Weterings. Ook ex-burgemeester Ruud Vreeman kwam voorbij.

Nu iets nieuws: Het Kruikverhoor.
In de eerste aflevering voelen we ex-gemeenteraadslid en voormalig fractievoorzitter van GROENLINKS-Tilburg, Joris Bengevoord kritisch aan de tand. Joris is als huidig burgemeester van Winterswijk met roots in Tilburg ook ‘een burgemeester van Tilburg‘ te noemen.

Het 15 minuten durend gesprek dat Frank van Pamelen en Tom Pijnenburg met Joris hadden vond op een bijzondere locatie plaats,  namelijk het in transitie verkerend Stadskantoor 1.

Waar gaat het over?
tilburg, winterswijk, de jacht, de gekozen burgemeester, mondriaan, van gogh, zorg, kermis, gay-(not-so)-pride, en meer.

Waar te zien?
op www.deburgemeestervantilburg.nl

Aan het programma werkten mee:
Joris Bengevoord (geïnterviewde)
Tom Pijnenburg (productie, script, interview, techniek)
Frank van Pamelen (script, interview)
Dominic Marcus van Corstanje (drone opnamen)
Peter van Noppen (floor manager)
Fred van Boesschoten (voice over trailer)

Met dank aan Marloes Harleman (extra camera)

VERKIEZINGEN

VERKIEZINGEN

Ik kom er een paar keer per jaar. In Montalivet-les-Bains. Een Frans badplaatsje aan de Atlantische kust. In de winter wonen er 500 mensen, in de zomer 50.000. Inclusief de burgemeester. Vorig jaar zag ik hem voor het eerst. Hij woonde de opening bij van een regiokunsttentoonstelling. Van de uitgestalde werken heeft hij niet veel gezien, hij had het te druk met handen schudden. Ook ik werd uitgebreid begroet. Uit het semiverstaanbare gemurmel van de entourage destilleerde ik de reden van alle hartelijkheid: de naderende verkiezingen. Vandaar ook dat alle gepensioneerde vaste bewoners (lees: bijna alle vaste bewoners, de jongeren zijn buiten het seizoen opvallend afwezig) een flinke taart hebben gekregen. Met uitbundig veel slagroom. En met de complimenten van le maire. Een beproefde strategie. Je kunt als burgervader of -moeder zes jaar lang ongestraft onzichtbaar zijn, met de juiste contactuele eigenschappen en goed getimede stroopsmeerderijen sta je zo weer op het schild.
Daar moest ik opeens aan denken, toen ik las dat Tilburg een nieuwe nachtburgemeester zocht. Dat kandidaten zich mochten melden. En dat er nagedacht wordt over verkiezingen. Onmiddellijk begonnen de sociale media te ratelen. Hoe meer virtuele vrienden, hoe meer volgers, hoe meer kans. En prompt voelde ik het slappe handje van die Fransman weer. Proefde ik zijn taart. En had ik geen trek meer. Ik ben voor een aangewezen nachtburgemeester. Voor iemand die het eigenlijk stiekem al is, die aantoonbaar heerst in de nacht, die die titel in de loop der tijd aangemeten krijgt, desnoods tegen wil en dank. De volksmond bepaalt. Dat is best democratisch. En het scheelt een hoop slagroom.

Zeven burgemeesters

Zeven burgemeesters

Intussen heb ik zeven burgemeesters meegemaakt in Tilburg. De legendarische Becht regeerde in een tijd dat Tilburg nog gehoorzaam was. Hij dacht dat de protesten in 1969 op de universiteit, de betogingen tegen de Vietnamoorlog, die tegen zijn afbraakplannen en die tegen de wegen die hij dwars door het Tilburgse centrum wilde trekken, uitingen van verwende kinderen waren die wel over zouden gaan. Quod non.

Van Letschert herinner ik me voornamelijk dat hij de raadsleden verbaal de baas was en een inspraakorgaan opzette dat structureel sterker functioneerde dan inhoudelijk. Hij wenste met ‘de heer’ voorafgaand aan zijn naam vernoemd te worden. Vandaar dat de toen lastige journalisten Toine van Corven en Rutger van Santen een interview met hem plaatsten waarin hij alleen maar Henk werd genoemd. Werd niet gewaardeerd.

Vanaf dat Brokx in de stad kwam, gebeurde er iets. Dat ging aanvankelijk niet van harte, omdat de meegaandheid in politiek Tilburg nog steeds hoogtij vierde. Aanvankelijk werd Gerrit dan ook niet zo gepruimd. Deed hem niets. “Ik ben hier niet gekomen om vrienden te maken,” reageerde hij. Toen hij erin slaagde om in Den Haag voor elkaar te krijgen dat Tilburg extra economisch knooppunt van Nederland werd, kenterde de mening over hem. Hij werkte zich uit de naad voor Tilburg.

Stekelenburg was een allemansvriend die teveel bezigheden buiten de stad had, maar hij werd met al zijn innemendheid immens populair. Ik herinner me een amicaal gesprek met hem in het pissoir -hij stond naast me in de schaamschotten- waarin het leek of we elkaar al jaren kenden, terwijl ik hem nog nooit ontmoet had. Te vroeg gestorven, kreeg hij niet de tijd eventuele verwachtingen waar te maken.

Vreeman had de goeie instelling en was alert om voor de Tilburgse kans te gaan. Jammer genoeg botste hij met Smolders en aanhangers die zich destijds minder prudent uitdrukten dan tegenwoordig. De situatie werd onwerkbaar en om die reden moest hij weg. Jammer, wat Vreeman wilde en wat Smolders wilde lag dichter bij elkaar dan zij misschien zelf dachten.

Zijn opvolger Noordanus was duidelijk hiernaartoe gehaald om met zijn contacten in de bouwwereld de Spoorzone te lijf te gaan. Of hij dat goed heeft gedaan of niet, valt nu nog niet te beoordelen. Hij was ongeschikt als burgemeester door een gebrek aan empathie en daarbij beschadigd door de Vestia-affaire.

En nu is er dan Weterings, Theo, een VVD-er, voor een arbeidersstad, maar wel iemand die in Tilburg geboren is. Ik herinner me hem als een jong raadslid die zijn brutale fractieleider Berry Stok blindelings volgde, hetgeen natuurlijk wel zo hoort als een fractie goed in elkaar steekt. Laten we hopen dat de braafheid die hij uitstraalt zijn daadkracht niet in de weg zal staan. Hij schijnt het op een eerdere post goed gedaan te hebben, dus we mogen best wat verwachten.   

© JACE van de Ven     

JOHAN

JOHAN

Het was een geruststellende gedachte. De burgemeester waar onze nieuwe straat naar was vernoemd, heette Johan. Net als Stekelenburg. Ons huis kon niet anders dan een goed nest worden. Het was de prachtige nazomer van 2003, en de eerste associatie was een warme. De aankoop werd gevierd met ijs. Roomijs met het laatste rode fruit van het seizoen. De stulp was gekocht, maar nog niet betrokken. Tegen de Kerst konden we erin. Er was voldoende tijd om ons te verdiepen in de achtergronden van Burgemeester van Meurs. Johan dus. Notariszoon. Ongehuwd.Johan Meurs Onbesproken. Best saai, eigenlijk. Vonden we. Hoog tijd om er zelf was heroïek omheen te verzinnen. Waarom werd hij plotseling benoemd tot president-burgemeester, zo kort na de Slag bij Waterloo? Had hij dat bekonkeld met kroonprins Willem II? Die vervolgens ook een kast van een huis voor hem regelde in de Heuvelstraat? Naast Baron de Tombe? En had die iets te maken met de Tombe van Napoleon, de keizer die na zijn nederlaag zulke verontwaardigde grimassen trok dat ze zuurtjes naar hem hebben vernoemd? De zon scheen uitbundig, en de oude Van Meurs werd met de dag interessanter. Tot we met een schok weer in het heden belandden. Stekelenburg overleed. En opeens was het herfst in Tilburg. Zelden vielen de bladeren zo troosteloos als die septembermaandag. Johan die van het leven genoot, was dood. Terwijl de Johan die allang dood was, steeds meer begon te leven. Bijna vijftien jaar geleden was dat. En nog steeds, als de nazomer zijn einde voelt naderen, wordt de Van Meursstraat een stukje van Stekelenburg. Johan wordt bij ons gevierd met ijs. Roomijs met het laatste rode fruit van het seizoen. En altijd weer op naar een nieuwe lente.

De droedels van een politicus

Ruud Vreeman maakt bundel voor Tilburgs kunstinitiatief

Ruud Vreeman en JACE van de Ven maakten samen de bundel ‘VROUWENkamer’. De opbrengst gaat naar het Tilburgse kunstinitiatief Park.

Geen burgemeester ontkomt aan onze aandacht, zelfs oud-burgemeester Ruud Vreeman niet. Dus natuurlijk waren wij bij de boekpresentatie van de bundel die de oud-burgemeester samen met de 1e stadsdichtermaakte maakte. Zowel het  boekje als (nog  eenbeperkt aantal) schilderijtjes zijn te koop op deze website.

VROUWENkamer, droedels en gedichten van
Ruud Vreeman en JACE van de Ven

VROUWENkamer heet deze bundel omdat de tekeningen die erin staan in eerste aanleg getekend zijn in de Eerste Kamer der Staten Generaal. Ruud Vreeman droedelde daar tijdens de debatten soms schijnbaar gedachteloos vrouwenfiguren op de bodekaartjes. Vond hij een tekening enigszins geslaagd, dan werkte hij die later thuis verder uit. Wie goed kijkt ziet de woorden Eerste Kamer der Staten Generaal afgedrukt op de kaartjes waar de tekeningen op gemaakt zijn. Daarmee stelt kamerlid Vreeman zich kwetsbaar op, droedelen OK, dat werkt bij sommigen concentratieverhogend, maar dat op staatseigendom? En dan die Eerste Kamer-kaartjes ook nog publiceren met alleen maar vrouwen erop en vaak nog blote vrouwen ook! Ik vind het mooi dat een achtenswaardig politicus een dergelijke serie in boekvorm uit wil brengen, al zullen er ook mensen zijn die het naïef vinden. OK, mag ook, noem het naïef als u wilt, want naïviteit is een ondergewaardeerde eigenschap die luciditeit en een heldere kijk op de wereld met zich meebrengt. En de bodekaartjes waarop Ruud getekend heeft, zijn door hem apart betaald. In januari van dit jaar belde hij aan mijn deur met de vraag of ik er iets voor voelde om versjes te maken bij zijn tekeningen. In 2007 hadden Ruud, zijn vrouw Ronny, en ik op basis van droedels van Ruud al eens het bundeltje ‘Gemoedstoestanden’ gemaakt. Tekeningen en boekjes werden toen geveild ten bate van het Johan Stekelenburg Fonds. Nu wilde Ruud een boekje maken als relatiegeschenk bij zijn afscheid als vervangend burgemeester in Zaanstad. Geplaagd door een langdurige voorjaarsgriep begon ik met enige reserve aan wat rijmelarijen bij enkele van de tekeningen. Maar het werd geen plichtmatige klus. Naarmate de griep minderde, werd ik enthousiaster en begon de kwaliteit van de tekeningen te zien. Ze toonden mij steeds nieuwe geledingen van de vrouw -en de man- die ik met steeds meer plezier ging beschrijven. Ruud had wel tachtig tekeningen van fantasievrouwen. Uiteindelijk hebben we er daar 52 van geselecteerd om er een gedichtje bij te maken. 52, maar ik heb niet het idee dat we ergens in herhalingen zijn gevallen. Sterker nog, we hadden nog inspiratie over, maar hebben bewust een grens getrokken. Waarom? Omdat alles zijn getal heeft. En waarom is in dit geval dat getal 52? Omdat 52 het totaal van weken in een jaar is. Omdat er 52 witte toetsen op een piano zitten. Maar vooral omdat 52 het precieze aantal kaarten in een stok is, zonder de jokers, de twee jokers zijn wij, Ruud en ik,

JACE van de Ven

Tekeningen: Ruud Vreeman
Gedichten: JACE van de Ven
Vormgeving: Bart Gladdines, Gianotten Printed Media
Kleuradviezen: Ronny Vreeman
Drukwerk: Gianotten Printed Media, Tilburg

zie ook kunstinitiatief Park

Share This