VERKIEZINGEN

Ik kom er een paar keer per jaar. In Montalivet-les-Bains. Een Frans badplaatsje aan de Atlantische kust. In de winter wonen er 500 mensen, in de zomer 50.000. Inclusief de burgemeester. Vorig jaar zag ik hem voor het eerst. Hij woonde de opening bij van een regiokunsttentoonstelling. Van de uitgestalde werken heeft hij niet veel gezien, hij had het te druk met handen schudden. Ook ik werd uitgebreid begroet. Uit het semiverstaanbare gemurmel van de entourage destilleerde ik de reden van alle hartelijkheid: de naderende verkiezingen. Vandaar ook dat alle gepensioneerde vaste bewoners (lees: bijna alle vaste bewoners, de jongeren zijn buiten het seizoen opvallend afwezig) een flinke taart hebben gekregen. Met uitbundig veel slagroom. En met de complimenten van le maire. Een beproefde strategie. Je kunt als burgervader of -moeder zes jaar lang ongestraft onzichtbaar zijn, met de juiste contactuele eigenschappen en goed getimede stroopsmeerderijen sta je zo weer op het schild.
Daar moest ik opeens aan denken, toen ik las dat Tilburg een nieuwe nachtburgemeester zocht. Dat kandidaten zich mochten melden. En dat er nagedacht wordt over verkiezingen. Onmiddellijk begonnen de sociale media te ratelen. Hoe meer virtuele vrienden, hoe meer volgers, hoe meer kans. En prompt voelde ik het slappe handje van die Fransman weer. Proefde ik zijn taart. En had ik geen trek meer. Ik ben voor een aangewezen nachtburgemeester. Voor iemand die het eigenlijk stiekem al is, die aantoonbaar heerst in de nacht, die die titel in de loop der tijd aangemeten krijgt, desnoods tegen wil en dank. De volksmond bepaalt. Dat is best democratisch. En het scheelt een hoop slagroom.